Mijn zoon is 4 en echt de liefste , hij houd van mama’s knuffelbuik, alles is zo zacht en beweegt zo mooi heen en weer, niet alleen mijn kwabjes , maar alles wat bewegen kan aan mijn lijf noemt hij tegenwoordig wiebelies (lees hier de blog over de wiebelies)
Dat hij met wiebelies aan kwam verbaasde me , maar zijn huidige uitspraken verbazen me nog meer, hij zei van de week , mama is zo mooi, maar er moet nog meer mama zijn, hier meer , en hij wijst mijn buik aan en zegt die is zo zacht en lief ik houd van jouw belly mama. en je borstels bewegen zo mooi.er moet nog veel meer van mama komen want dan kan ik nog beter met haar knuffelen.
Daar stond ik dan als moeder met een complex met mijn lijf voor het eerst met een mond vol tanden.
Mijn grootste angst is dat mijn zoon een probleem ondervind door mijn lijf en door mijn eigen gevoelens over mijn lijf. Ook de mening van de buitenwereld baart me zorgen, gaan kinderen anders kijken als ze ouder worden? Zullen ze er mee gepest worden dat mama te dik is of is dat iets uit het verleden?
Voor mij is het een openbaring om te mogen kijken door de ogen van mijn zoon.
Hoe is dat voor jou, met je eigen kinderen of voor je neefjes en nichtjes hoe gaan die met je om?
liefs louise
Hoi mooie grote dame,
Ik herken je gevoelens maar ben al een beetje verder gekomen met de mijne en die gun ik jou ook toe….
Mijn kiddies jaja 5 stuks waarvan eentje als een heerlijke bonuskindje …..ze zijn allemaal schatten …..
Ik zeg zoals kids het heel eerlijk zeggen gewoon heerlijk dik….ben er ook trots op …..op mijn opgerolde borsten in een push-up (zodat het tenminste nog ergens op lijkt) die hebben vier kiddies van melk mogen voorzien ……op mijn heerlijke wakkelpudding buik (zoals de kids het noemen) liggen de kids graag incl mijn inmiddels grote puber van 12 ….me wakkelpuddingbuik heeft mijn heerlijke vier kids het leven mogen schenken ..ook daar ben ik dus supertrots op….schaamte voor mams natuurlijk….niet meer dan normaal in puberteit maar niet als we thuis heerlijk tussen vier muren zijn …..en daar is mij de saamhorigheid belangrijker voor mij dan daarbuiten….inmiddels kan ik zeggen dat ik van mijn kwabbels en wakkels geaccepteert heb …ze zijn een deel van mij en wie ik ben ….ik heb van me kids een hele mooie jurk mogen krijgen van de week …met de woorden …mam jij bent er altijd voor ons en doet alles voor ons ….dit is nu voor jou alleen …dit heb jij verdient….nadat ik gelijk de jurk heb aangetrokken …was mijn oudste in tranen …..mam …je bent gewoon zo mooi ….waren zijn woorden erbij….die was raak …..toen wist ik ok ik doe het goed…..heb maling aan anderen en hun mening ….ben een mens en heb me fouten …..en ik ben eerlijk naar mezelf……als kinderen naar me toe komen met de woorden ….jij bent dik of iets dergelijks…word ik niet boos of chaggie….ik reageer met de woorden ….ja dat klopt daar heb je gelijk in…..dat ben ik…..ben ik nu een boos iemand….dan kijken ze je even raar aan …denken na ….en vervolgens komen de woorden ….nee dat ben je niet …je bent eigenlijk heel lief…..
Het is een kwestie van zelfvertrouwen en weten wie en wat je bent …..laat niemand je wat wijs maken en wees trots op jezelf …..en het allerbelangrijkste…..houd van jezelf ….ook op de mindere dagen 😘😘😘😘😘😘😘😘😘
LikeLike
Wouw wat een prachtig antwoord, heel raak , ook mijn zoon zei van de week maar mama jij bent de mooiste, en ik hoop dat hij dat nog lang vind, gelukkig denkt mijn man er ook zo over…
Voor mezelf is acceptatie iets dat gaat met golf bewegingen het ene moment blijer met mezelf het andere moment moeite, maar ik weet waar ik sta en waar ik heen wil.
Dank je wel voor je mooie woorden Sabine, die inspireren mij weer!
Liefs Louise
LikeLike